ﮔﺎﻫﯽ ﻭﻗﺘﺎ ﻣﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻥ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﯿﺸﯿﻢ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺷﺘﺮﯾﻦ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﮐﻔﻤﻮﻥ ﻣﯿﺮﻩ ﻭ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﻪ، ﻫﻤﻮﻥ ﺟﻮونی مون ﻭ زمانیه ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑل ﻭ ﺑﯽ ﺑﻬﺎﺗﺮﯾﻦ ﻗﯿﻤﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﯿﺪﯾﻢ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻣﻮﻥ ﺩﺍﺭﻩ ﯾﮑﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻥ ﻣﯿﺮن ﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﻥ. ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺍﻣﻮﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷن، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻟﺬﺗﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪﻩ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﻔﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺳﻼﻣﺘﯿﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺟﻮﻭﻧﯽ ﻋﻤﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ. ﻭ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻣﯿﺎﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎﺷﻮﻧﻮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺮﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺸﻮﻧﻭ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﯿﺎﺭﻡ.
ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ
ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ 14/15 ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺮ ﻭ ﺷﯿﻄﻮنی بودیم. اما یاﺩﻣﻪ ﯾﮑﯽ ﺗﻮﯼ ﮐﻼﺳﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﺩﺏ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﻭ ﮐﺖ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻣﺨﻤﻞ ﺯﺭﺷﮑﯽ ﺍﺗﻮ ﺯﺩﻩ ﺵ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﺷﻠﻮﻏﯿﺎ ﻭ ﺷﯿﻄﻮﻧﯿﺎﯼ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﺩﺏ ﻭ ﻣﺘﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻭ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺁﺫﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﺮﻭﺯ ﻧﺎﻇﻤﻤﻮﻥ ﺁﻗﺎﯼ ﭘﺎﺷﺎﯾﯽ ﻭﺳﻂ ﮐﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺍﻭﻥ ﭘﺴﺮ ﮐﺖ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺯﺭﺷﮑﯽ ﭘﻮﺵ ﺭﻭ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﻻﻥ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺧﺮﺍﺟﻪ. ﻫﻤﻪ ﮐﻼﺱ ﺣﺘﯽ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﻮﻧﻢ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺩﻫﻦ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﮕﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺩﺑﯽ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﯿﺸﺪ. ﺁﻗﺎﯼ ﭘﺎﺷﺎﯾﯽ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺳﻨﺶ ﺯﯾﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻩ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺎﺩ. ﻫﻤﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟش بود؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ 18 ﺳﺎﻝ. ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻫﻤﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﭘﺴﺮ 18 ﺳﺎﻟﺸﻪ، 18 ﺳﺎاااﻝ. ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺖ ﺳﻦ 18 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻥ ﯾﮏ ﺭﻭﯾﺎ ﺑﻮﺩ.
ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﻭﺍﺍﺍﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ 18 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺸﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ. ﻣﯿﺸﻢ ﯾﻪ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﻪ ﻭ ﻫﺮﮐﺎﺭﯼ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﻨﻪ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻩ ﻭ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺴی هﻢ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﭘﺲ ﻧﺪﻩ.
ﺍﻻﻥ ﺩﻗﯿﻘﺎ 21 ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﯼ ﮐﻼﺱ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯿﮕﺬﺭﻩ ﻭ ﻣﻨﻪ 15 ﺳﺎﻟﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﻡ 36 ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻭﻧﺮﻭﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﻭﺿﻮﺡ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺭﮊﻩ ﻣﯿﺮﻩ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻮﯼ ﻫﻤﻮﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺴﺘﻢ.
ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎت طی شده در ﺍﯾﻦ 21 ﺳﺎﻝ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪﻩ ﻋﻤﺮﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺕ ﺑﯿﺨﻮﺩﯼ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻧﺪ ﺭﻭﺑﻪ ﺟﻠﻮﺵ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ. ﺳﺎﻝ ﺁﺧﺮ ﺗﺤﺼﯿﻠﯿﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻖ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮﺵ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﻢ ﻭ ﻫﯿﯿﯿﯿﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﻠﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ.
ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻢ ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﻭ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﮑﻨﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﮕﺬﺭﻡ. ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺘﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺳﻮﺯﻭﻧﺪﻡ ﻫﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﻢ ﺗﺠﺮﺑﮕﯿﺎﻢ ﻭ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﺯﯾﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ ﻫﻢ دانشگاه برم ﻫﻢ ﺯﺑﺎﻧﻤﻮ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﻨﻢ ﻫﻢ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺳﻨﺘﻮﺭ ﺭﻭ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﻡ و هم ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺎﯾﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﺗﺮﻫﺎ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﻡ ﻭ ﻧﺪﺍﺩﻡ. ﺷﺎﯾﺪ 36 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﺮﺳﯽ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺨﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﯼ ﻭ ﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻧﺪﺍﺩﯾﻢ، ﺑﺎ ﺳﻬﻞ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﺍﺩﻧﺸﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﯿﺨﯿﺎﻟﯽ؛ ﻭ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯿﺎﺩ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺠﺰ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﺮﺑﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ 21 ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﺩﻟﺘﻮ ﻧﻤﯿﺴﻮﺯﻭﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺩﺕ ﻣﯿﺎﯼ ﻭ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎﺷﯽ.
ﺍﻣﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺴﺮﺗﻬﺎ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﻭ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﻣﯿﺸﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺭﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﯽ.
ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﯿﻢ. ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﻡ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺑﺨﺎﻃﺮﺵ ﺗﺤﺼﯿﻠﻢ ﺭﻭ ﻭﻝ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﺎﺳﺖ ﺗﻮﯼ ﺍﻭﻥ ﺭﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺁﺭﺯﻭﺷﻮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭﺳﻢ ﺭﻭ ﺑﺨﻮﻧﻢ ﻭ ﺗﻮﺵ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺸﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺎﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺷﺘﮕﯿﻢ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﺪﻭﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﻡ،
"ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ"
ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻓﻘﻂ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﯿﻔﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﻧﺸﻢ، ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻮﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﻡ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻇﻠﻢ ﮐﺮﺩﻡ.
""ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ؛ ﺧﯿﻠﯽ""
.
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﺮﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺸﻮﻧﻭ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺶ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﯿﺎﺭﻡ.
ﺳﺎﻝ ﺍﻭﻝ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ
ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻥ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ 14/15 ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺮ ﻭ ﺷﯿﻄﻮنی بودیم. اما یاﺩﻣﻪ ﯾﮑﯽ ﺗﻮﯼ ﮐﻼﺳﻤﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮﺩﺏ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮﺗﺒﺶ ﻭ ﮐﺖ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻣﺨﻤﻞ ﺯﺭﺷﮑﯽ ﺍﺗﻮ ﺯﺩﻩ ﺵ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﺷﻠﻮﻏﯿﺎ ﻭ ﺷﯿﻄﻮﻧﯿﺎﯼ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﺩﺏ ﻭ ﻣﺘﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ ﻭ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺳﺎﻝ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺁﺫﺭ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﮑﺮﻭﺯ ﻧﺎﻇﻤﻤﻮﻥ ﺁﻗﺎﯼ ﭘﺎﺷﺎﯾﯽ ﻭﺳﻂ ﮐﻼﺱ ﺩﺭﺱ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﺍﻭﻥ ﭘﺴﺮ ﮐﺖ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺯﺭﺷﮑﯽ ﭘﻮﺵ ﺭﻭ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﻻﻥ ﺑﺮﻩ ﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺧﺮﺍﺟﻪ. ﻫﻤﻪ ﮐﻼﺱ ﺣﺘﯽ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﻮﻧﻢ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺩﻫﻦ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﮕﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺩﺑﯽ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﻣﯿﺸﺪ. ﺁﻗﺎﯼ ﭘﺎﺷﺎﯾﯽ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ ﺳﻨﺶ ﺯﯾﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻩ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺎﺩ. ﻫﻤﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟش بود؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ 18 ﺳﺎﻝ. ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻫﻤﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﭘﺴﺮ 18 ﺳﺎﻟﺸﻪ، 18 ﺳﺎاااﻝ. ﺍﻭﻥ ﻭﻗﺖ ﺳﻦ 18 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻥ ﯾﮏ ﺭﻭﯾﺎ ﺑﻮﺩ.
ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ ﻭﺍﺍﺍﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ 18 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺸﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺸﻪ. ﻣﯿﺸﻢ ﯾﻪ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﯿﺶ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺷﻪ ﻭ ﻫﺮﮐﺎﺭﯼ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﮐﻨﻪ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻩ ﻭ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺴی هﻢ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﭘﺲ ﻧﺪﻩ.
ﺍﻻﻥ ﺩﻗﯿﻘﺎ 21 ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﻮﯼ ﮐﻼﺱ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﯿﮕﺬﺭﻩ ﻭ ﻣﻨﻪ 15 ﺳﺎﻟﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﺪﻡ 36 ﺳﺎﻟﻪ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻭﻧﺮﻭﺯ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﻭﺿﻮﺡ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﺯ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺭﮊﻩ ﻣﯿﺮﻩ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻮﯼ ﻫﻤﻮﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺴﺘﻢ.
ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎت طی شده در ﺍﯾﻦ 21 ﺳﺎﻝ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪﻩ ﻋﻤﺮﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻫﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺕ ﺑﯿﺨﻮﺩﯼ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻧﺪ ﺭﻭﺑﻪ ﺟﻠﻮﺵ ﺭﻭ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ. ﺳﺎﻝ ﺁﺧﺮ ﺗﺤﺼﯿﻠﯿﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻖ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﺶ ﺩﺍﺩﻡ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮﺵ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﻢ ﻭ ﻫﯿﯿﯿﯿﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﻠﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻩ ﻭ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ.
ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻢ ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﻭ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﮑﻨﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﮕﺬﺭﻡ. ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﺻﺘﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺳﻮﺯﻭﻧﺪﻡ ﻫﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﻢ ﺗﺠﺮﺑﮕﯿﺎﻢ ﻭ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﮐﺮﺩﻡ.
ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﻭ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﺯﯾﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ ﻫﻢ دانشگاه برم ﻫﻢ ﺯﺑﺎﻧﻤﻮ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﻨﻢ ﻫﻢ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺳﻨﺘﻮﺭ ﺭﻭ ﯾﺎﺩ ﺑﮕﯿﺮﻡ و هم ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺎﯾﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞ ﺗﺮﻫﺎ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﻡ ﻭ ﻧﺪﺍﺩﻡ. ﺷﺎﯾﺪ 36 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻭ ﺯﻭﺩ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺑﺮﺳﯽ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﻣﯿﺨﺎﺳﺘﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﯼ ﻭ ﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻧﺪﺍﺩﯾﻢ، ﺑﺎ ﺳﻬﻞ ﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﺍﺩﻧﺸﻮﻥ ﺑﺎ ﺑﯿﺨﯿﺎﻟﯽ؛ ﻭ ﯾﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯿﺎﺩ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺠﺰ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﺮﺑﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪ 21 ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﺩﻟﺘﻮ ﻧﻤﯿﺴﻮﺯﻭﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺩﺕ ﻣﯿﺎﯼ ﻭ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎﺷﯽ.
ﺍﻣﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺴﺮﺗﻬﺎ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﻭ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﻣﯿﺸﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺘﺎﺭﺕ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺭﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﯽ.
ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﯿﻢ. ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﻡ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺑﺨﺎﻃﺮﺵ ﺗﺤﺼﯿﻠﻢ ﺭﻭ ﻭﻝ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﺎﺳﺖ ﺗﻮﯼ ﺍﻭﻥ ﺭﺷﺘﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺁﺭﺯﻭﺷﻮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺩﺭﺳﻢ ﺭﻭ ﺑﺨﻮﻧﻢ ﻭ ﺗﻮﺵ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺸﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﺎﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺣﻖ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺷﺘﮕﯿﻢ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻧﺪﻭﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﺵ ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﻡ،
"ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ"
ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻓﻘﻂ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﯿﻔﺘﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﻧﺸﻢ، ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻮﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﺸﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﺩﻡ ﺭﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻇﻠﻢ ﮐﺮﺩﻡ.
""ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ؛ ﺧﯿﻠﯽ""
.
۰۶ بهمن ۹۹ ، ۰۷:۵۰
۵ نظر