قدم اول

ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ پنج ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺳﺮﺍﻍ ﻭﺑﻼ‌ﮒ ﻧﻮﯾﺴﯽ؟
ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﯾﻪ ﺣﺴﯽ ﺗﻮﯼ ﺑﻼ‌ﮒ ﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﻞ ﻧﻮﯾﺴﯽ ﺗﻮ ﺗﻠﮕﺮﺍﻡ ﻭ ﯾﺎ ﭘﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻨﺴﺘﺎﮔﺮﺍﻡ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﻩ.
ﯾﻪ ﺷﺐ زمستانی ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻟﮕﯿﺮ و تنها.
ﯾﻪ ﺣﺲ ﺧﻔﻘﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﻭﻧﺪﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﺷﺪﻡ.
ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺘﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﻭ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻫﺪﺍﻓﻢ برنامه میچینم و ﺗﻼ‌ﺵ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﺍﻫﺪﺍﻓﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ‌ً ﯾﮏ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﻻ‌ﻥ ﯾﮏ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺟﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻡ ﺷﺪﻧﺪ.
 
ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﮔﻮشی ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺩﺭﺩ ﺩﻟﻬﺎﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺮﮐﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ...
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻭﻗﺘﯽ هم که ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﻤﺶ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﺗﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻭ ﺩﻟﮕﺮﻣﯽ.
 
ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﭼﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﺩ.
ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ.
ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ.
 
ﺍﮔﺮ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺗﻼ‌ﺷﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﺗﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮﺵ ﺑﺪﻡ.
 
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯿﺸﻪ!!
ﺁﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺍﺿﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ!!
مﯿﺪﻭﻧﻢ...
ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭﻟﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺣﺘﯽ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺣﻖ ﻣﻄﻠﺐ ﺍﺩﺍ ﻧﻤﯿﺸﻪ.

ﺁﻥ‌ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﻧﻮﺷﺘن باشند ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻓﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ و یا ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺑﻨﻮﯾﺴﻨﺪ ﻣﯽ‌ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻗﻠﻢ ﮔﺎﻫﯽ رو برمیگرداند.
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺗﺎ نوک قلمت ﻫﯽ ﺑﺮﺳند، ﻫﯽ ﺗﻮ ﺑﯿﺨﯿﺎﻟﺸﺎﻥ ﺷﻮﯼ، ﻗﻠﻢ ﻗﻬﺮ ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ.
ﺣﺎﻻ‌ ﺑﻪ ﻓﺮﺽ که ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﻣﺒﺘﻼ‌ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﻥ ﻧﻨﻮﺷﺘﻦ...
ﺟﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﺕ ﺑﯿﻔﺘﺪ دیﮕﺮ ﻗﻠﻤﺖ ﺩﻟﺶ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻﺎﻑ نمﯽ‌ﺷﻮﺩ...
ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﺗﻼ‌ﺵ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﻫﻢ آﺷﺘﯽ ﮐﻨیﻢ..
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺳﺎﺩﻩ را بیارم، ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﭽﯿﻨﻢ...
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﺷﺘن سرﻣﺴﺘﻢ ﮐﻨﺪ...
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ کنم با نوشتن...